พันธนาการเสรีภาพของหนังสือพิมพ์

วันนี้เศร้ามากๆ หันไปเห็นหนังสือ “การหนังสือพิมพ์ของฉัน” อันว่าด้วยความเรียงและสารคดีเกี่ยวกับหนังสือพิมพ์ของครูกุหลาบ สายประดิษฐ์ ที่สุชาติ สวัสดิ์ศรี เป็นบรรณาธิการ อ่านแล้วยิ่งสะเทือนใจหนักเข้าไปอีก

ครูกุหลาบได้เขียนไว้ในตอนหนึ่งของ พันธนาการเสรีภาพของหนังสือพิมพ์ ว่า “...ประวัติศาสตร์ได้ให้บทเรียนแก่เราว่าการมีรัฐสภาหรือสภาผู้แทนราษฎร หรือมีการเลือกตั้งสภาผู้แทนราษฎรเข้าไปนั่งในรัฐสภานั้น มิจำเป็นต้องหมายความว่า ประเทศได้เป็นประชาธิปไตย หรือหมายความว่าอำนาจการปกครองอันแท้จริงได้ตกอยู่ในมือของประชาชนแล้ว ข้อที่จะแสดงว่า อำนาจอันแท้จริงอยู่กับประชาชนหรือไม่นั้น ไม่ได้อาศัยแต่เพียงว่า ได้มีกฎหมายและสถาบันที่มีชื่อว่าประชาธิปไตยเท่านั้น หากขึ้นอยู่กับความจริงที่บังเกิด และที่ระคนอยู่ในชีวิตประจำวันของประชาชน ...

ความเป็นจริงที่ประชาชนรู้สึกอยู่ในชีวิตประจำวันนั้น..ประชาชนอาจไม่มีความรู้ในเรื่องทฤษฎีประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชน แต่ถ้าพวกเขาซึ่งมีจำนวนมากมหึมา และเป็นเนื้อเป็นตัวอันแท้จริงของสิ่งที่เรียกว่า เป็นชาติ เป็นประเทศ ได้มีชีวิตอยู่อย่างอดอยากปากแห้ง ได้รับการกดขี่ และการปฏิบัติที่เลวร้ายจากเจ้าพนักงานของบ้านเมือง ได้มีผู้แทนราษฎรที่มิได้เป็นปากเสียงให้แก่พวกเขาอย่างจริงจัง ได้มีรัฐบาลที่มิได้เป็นตัวแทนรักษาผลประโยชน์ของเขา และมิได้สนใจแก้ไขความเป็นอยู่ของเขาให้ดีขึ้นทั้งยังได้ดำเนินนโยบายและนำประเทศไปคนละทิศทางกับความปรารถนาของพวกเขาแล้ว

ความเป็นจริงในชีวิตเหล่านี้ จะให้คำตอบอันแจ่มแจ้งแก่ประชาชนว่ามันจะเรียกว่าประชาธิปไตยไปได้อย่างไรกัน มันจะเรียกว่าสิทธิมนุษยชนที่ไหนกัน และมันจะเรียกว่าประชาชนมีอำนาจในการปกครองบ้านเมืองได้อย่างไรกัน ความเป็นจริงในชีวิตนี้แล คือบรมครูของประชาชน...”

ประเด็นสืบเนื่อง 7 องค์กรวิชาชีพถกปมสื่อต้านตัวแทนฯ นั่งสภานิติบัญญัติฯ