เราเพิ่งเข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องร้อนรนกลับจาก จ.ตรัง ก่อนเพื่อนฝูง (แม้ความร้อนรนจะทำให้เรายิ่งเดินทางช้ากว่าคนอื่นก็ตาม..) คือมันเหมือนกับมี sence บางอย่างว่าอยู่ไม่ได้แล้ว และก็เป็นไปตาม sence จริงๆ ได้นั่งพักเหนื่อยไม่นาน อาก็โทรศัพท์มาบอกว่า ย่าผิดปกติไปกว่าทุกวัน ตอนนี้หมดสติไปแล้ว ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะส่งโรงพยาบาลไหนดี
"เอาหล่ะซิ" ดูเหมือนว่า คนรอบข้างเจ็บไข้ เราจะกลายเป็น call center ประจำตระกูล ที่ต้องคอยตัดสินใจและอุ้มส่งโรงพยาบาลทุกที...
ในที่สุด.. ฉัน แม่ และน้องเขย ตัดสินใจไปดูย่าก่อนว่าเป็นอย่างไรบ้าง เพราะเท่าที่ฟังจากการเล่าของอาแล้วยังไม่ค่อยฉุกเฉินเท่าใดนัก...
เห็นสภาพย่าแล้ว บอกได้คำเดียวว่า ให้ส่งโรงพยาบาลตำรวจดีกว่า เพราะที่นั่น มีประวัติการรักษาย่าสมบูรณ์ที่สุด ทั้งความดัน เบาหวาน พาร์กินสัน และอัลไซเมอร์ คือ ถ้าเอาไปส่งโรงพยาบาลรามคำแหง แม้จะใกล้กว่า แต่ก็มีแต่ประวัติรักษาเบาหวานเท่านั้น
การเดินทางทุลักทุเลพอสมควร ระหว่างทางย่าก็เพ้อไปตลอด ไอ้เราก็ใจสั่น ลุ้นแทบตาย...
พอถึงมือหมอค่อยยังชั่วหน่อย หมอฉีดอินซูลินให้ย่าทันที เพราะว่าระดับน้ำตาลในเลือดของย่าตกเหลือเพียง 43 เท่านั้น (ระดับปกติคือ 110) สักครู่ย่าลืมตาขึ้นมา ช่างต่างจากตอนเดินทางเสียกระไร ดูย่าไม่เป็นอะไรเท่าใดนัก
แถมย่า ยังขอบอกขอบใจ ว่า นึกว่าจะได้ไปวัดโสมนัสซ่ะแล้ว ไม่นึกว่า ตื่นมาจะอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันก็ได้แต่ยิ้มแหะๆ
อย่างไรเสีย.. หมอเอาตัวย่าไว้ดูอาการอีกหลายวัน
วันนี้ (เสาร์ที่ 15 กค.) หมอบอกว่า ย่าออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว วางเงินไว้ 5,000 บาท แล้วจะออกตอนไหนก็ได้เลย ฟังแล้วก็แปลกๆ
สถานการณ์ตอนนี้คือ แม่ พี่ น้อง อาแอ๋ว ตกลงกันแล้วว่า ย่าจะต้องมาอยู่บ้านวัดราชาฯ แทนที่จะอยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อน
เนื่องจากตอนนี้ย่ามีอาการหลงๆ ไม่ค่อยกินข้าว ซึ่งเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ระดับน้ำตาลในเลือกตกอย่างแรง และมีอาการท้องเสียบ่อย ไม่นักบว่าย่าเริ่มมีอาการอักเสบจากแผลกดทับ หลังจากนอนอยู่ที่โรงพยาบาลห้าวัน ประมาณว่าต้องมีคนคอยดูแลตลอดแล้วว่างั้นเถอะ
ตอนนี้ ดิฉัน หรือค่ะ กำลังเครียล์หนังสือจากห้องหนึ่งย้ายไปอีกสองห้อง เพื่อเป็นห้องพักสำหรับย่าและอาแอ๋ว และกำลังหาพยาบาลพิเศษมาช่วยดูอีกหนึ่งคน
ได้เบอร์ศูนย์ดูแลคนป่วยและคนชรามาแล้ว จากอาต๋อย พรุ่งนี้เป็นงานแรกเลยแหละที่ต้องจัดการและต่อรองราคา...
หมดไปแล้วอีกหนึ่งวัน...